Co lubię w Facebooku

Tak, przyznaję się, jestem zupełnie nieanonimowym fejsbukoholikiem. Praktycznie ciągle jestem zalogowana - ot, przekleństwo pakietu internetowego w telefonie. Na swoje usprawiedliwienie dodam tylko, że nie posiadam żadnych innych soszjal mediów i obce są mi wszystkie instagramy i snapy tego świata. W sumie wciąż nie jestem pewna, co to jest ten cholerny snapchat.

Wróćmy jednak do mojego nałogu. Dlaczego tak bardzo lubię fejsbuczka, skoro właściwie nie jest to nic specjalnego? Już tłumaczę:

1) Możliwość kontaktu z całym światem - znajdujesz kogoś na couchsurfingu, zgadujecie się na buniu i włala. Porozumienie polsko-łotewskie gotowe.

2) Szybki przekaz informacji - chcesz szybko zebrać wszystkich do kupy w jednym miejscu? Musisz szybko przekazać kolegom z roku informację o niebytności profesora? Robisz wydarzenie, zakładasz grupę, gotowe. Jak ktoś nie został poinformowany, to sam jest sobie winien.

3) Nie muszę pamiętać wszystkich tych przeklętych dat. Naprawdę, z datami zawsze miałam problem. Pamiętam tylko bitwę pod Grunwaldem , bo można ją łatwo powiązać z przepisem na bimber (kilo cukru, cztery litry wody, dziesięć deko drożdży). Dzięki fejsbuczkowi pamiętam, kiedy wszyscy krewni i znajomi mają urodziny. W sumie kiedy nieznajomi mają urodziny też. Nawet o rocznicy mi przypomni.

4) Fejsbuk to też doskonała "przechowalnia" - ja na moim koncie zapisuję sobie na przykład wszystkie cytaty, które mnie jakoś urzekły i traktuję bunia jako folder ze zdjęciami.

5) Ale najbardziej cenię fejsbuka za to, że w chwilach katastrof i kryzysu znajomi mogą poinformować, że są bezpieczni. A ja nie muszę się zastanawiać, czy któremuś z kolegów z Paryża nie przyszło do głowy, żeby iść na koncert do Bataclanu.

Zaprawdę, powiadam Wam, Facebook to cudowne narzędzie.