Od kalafiora do względnej równowagi

Tekst pojawił się zupełnym przypadkiem jakiś czas wcześniej, bo nie umiem w bloggera. Teraz przedstawiam formę ostateczną (i jeszcze bardziej przydługą). 

Źródło

Czyli o tym, jak przestałam maskować niedoskonałości, a zaczęłam dbać o cerę.

Gdybym mogła cofnąć się w czasie podeszłabym do półki  z kosmetykami dwunastoletniej siebie i wywaliła jej wszystkie produkty do śmieci. A potem nie wiem, co bym zrobiła, bo w tamtych czasach oferta kosmetyczna była raczej uboga, ale podejrzewam, że dwunastoletnia ja zrobiłaby lepiej, gdyby nie robiła z twarzą nic, niż ciągle powielała ten sam kosmetyczny schemat, który to schemat po pewnym czasie mógł doprowadzić do choroby alkoholowej przez samą osmozę.

1) Różowe lata gimbo-licealne

Ówczesny schemat pielęgnacyjny wyglądał tak:

1) Żel ze slesami pachnący jak grupka maturzystów w po zakończeniu matur.

2) Tonik, którym z powodzeniem można by czyścić armaturę kuchenną.

3) Nic.

Efekty możecie sobie wyobrazić, zwłaszcza, że nie należałam do tych nielicznych szczęśliwych istot, którym natura poskąpiła problemów z cerą w wieku dojrzewania. Dodatkowo moje nieszczęście potęgowały doskonałe porady w stylu :"Wystawisz buzię do Słońca, to ci to wszystko wysuszy" oraz "Zrób sobie maseczkę z samej soli, zobaczysz jak pomoże". Trochę żałuję, a trochę się cieszę, że nie mam zbyt wielu zdjęć portretowych z tego radosnego okresu. Dodam jeszcze tylko, że uprzejmi koledzy z mojego wionącego patologią gimnazjum zwracali się do mnie pieszczotliwe per "Pryszczol", słodkie, prawda?

Później przyszło liceum. W liceum przez chwilę było nieźle, prawdopodobnie dlatego, że hormony przestały wyczyniać dzikie harce, ale potem, w okolicach studniówki, odkryłam podkłady. Na swoją zgubę, dodajmy. Na szczęście odkryłam również kremy nawilżające i koncepcję demakijażu.

Niestety, koncepcję demakijażu szybko porzuciłam, uznając, że przecież żel wystarczy (zgadnijcie co, nie wystarczy!).

Źródło

2) Studia i pierwsze sygnały, że coś tu nie gra

I tak sobie siedziałam na tej dermatologicznej huśtawce, szukając drogi pielęgnacyjnej dla siebie i maskując niedoskonałości czym popadło, aż nagle przyszło pierwsze "halo". Pewnego poranka, kiedy to snułam się saute po rodzinnym domu, Mamusia patrząc na mnie stwierdziła, że "wiesz, chyba przesadzasz z tymi mazidłami, bo jest spora różnica, kiedy masz coś na twarzy, a kiedy to zmyjesz". Olałam, bo przecież o to chodzi, żeby była różnica, nie (nie, wcale nie)?

Ja, okolice drugiego roku studiów. A to nie wszystko, czym mogłam się pochwalić na czole (na poprawkę warto też wziąć fakt, że już miałam na twarzy tapetę).

Drugie "halo" pojawiło się, kiedy marudziłam koleżance na wągry oraz na to, że żadną (drogeryjną) maseczką nie mogę się ich pozbyć. Koleżanka powiedziała wtedy: "A wiesz, jak zaczęłam zmywać makijaż mleczkiem przed normalnym myciem, to to jakoś pomogło". Zaintrygowana poleciałam po mleczko.

Trzecie "halo" było powiązane z zainteresowaniem się blogami. Odkryłam wtedy Cukra (o której wspominam tu) oraz kremy BB. ORAZ TO, ŻE KOSMETYKI KOLOROWE MAJĄ W SKŁADZIE SILIKONY, KTÓRE NAWARSTWIAJĄ SIĘ NA TWARZY ROBIĄC Z NIEJ JESIEŃ ŚREDNIOWIECZA.

I stąd  już właściwie droga do osiągnięcia względnej normalności była stosunkowo krótka. Na początku rzuciłam na twarz wszystkie nowo zasłyszane cudowności, potem trochę zwolniłam, zaczęłam myśleć (aua). Naumiałam się trochę w składy, odkryłam, że droższe znaczy po prostu droższe, a nie lepsze, i w końcu powolutku doprowadziłam twarz do stanu, w którym bez makijażu wyglądam jedynie jak osoba bez makijażu, a nie przykry przydatek dermatologiczny. 

Oczywiście zdaję sobie sprawę z faktu, że nie u wszystkich zadziała to podobnie. Są alergicy, których ekoprzyjazne kosmetyki mogą zabić, są osoby cierpiące na różne paskudne schorzenia typu trądzik różowaty, AZS czy ŁZS, ale z drugiej strony są też dziewczyny takie jak ja. Którym WYDAJE SIĘ, że mają problem, a tak naprawdę mają cerę zapchaną przez kolejne warstwy kremów i podkładów. To trochę jak z grubasami - niewielki procent z nich faktycznie cierpi na jakieś schorzenie, ale reszta po prostu ma "beznadziejny metabolizm" i "takie geny".

P.S. I tak na dokładkę fajny post o tym, jak problemy skórne mogą być powiązane z problemami zdrowotnymi, klik. U mnie wygląda to tak, jakbym miała delikatne problemy z wątrobą...